De terugreis...

Het is zondagavond als ik voor de  laatste keer in dit avontuur mijn blog ga bijwerken.

 (de kermis in Mirrasol)

We zijn veilig aangekomen vanuit Mirassol op de luchthaven Guarulhos in Sao Paulo, vandaar moeten we nog naar Pindamonhangaba, ruim anderhalf uur rijden. We hadden al besloten om een autootje te huren op het vliegveld omdat we maandag weer terug naar Sao Paulo moeten voor de laatste etappe's naar Heesch.

Dat autootje is het niet geworden, zoon Lars had al geschreven dat we maar een flinke ruime bak moesten nemen omdat het kan... Een grote bak is het geworden, een Jeep namelijk die je best wel ruim mag noemen... Een kleinere auto was er niet beschikbaar dus. Niet erg hoor, hij is echt wel luxe, hoge instap, en van alle gemakken voorzien. Als ik mijn telefoon aansluit omdat de batterij wat leeg begint te raken, schakelt het scherm automatisch door naar Google Maps en geeft nu ook signaal af als er een snelheidscamera aankomt. En dan ook nog in het Nederlands..

Na 2 uurtjes rijden over de belangrijkste snelweg van Brazilie, de Dutra zijn we in Pinda en gaan eerst nog even lunchen. Dit in een kilorestaurant zoals dat hier heet. Je pakt een bord, schept het eten op wat je wilt van het buffet, en bij de kassa wordt het gewogen en afgerekend. Dit soort restaurants kom je hier veel tegen, vooral om te lunchen. 

Daarna snel terug naar ons zo gastvrije gezin van Maria Clara. Iedereen is weer blij om ons te zien en te horen van onze belevenissen. We eten straks nog een pizza, die hier prima zijn, met vlees, kaas en alles er op en eraan. Dan zit deze dag er op en gaan we slapen... dat reizen is toch best vermoeiend.

'S-morgens ontbijten met een Maria en een vriendin, en dan de boodschappen doen die zij volgende week nodig heeft in Sao Paulo. Als we terug zijn even onze spullen wat reorganiseren voor de reis van morgen. Deze middag hebben we de hele familie uitgenodigd voor een BBQ in een restaurant in Taubaté. Het doet ons nu al pijn om straks afscheid te nemen, maar toch verlangen we ook wel weer naar onze kinderen, kleinkinderen en huisdieren. We missen Kaya en Noura, de huisdieren hier waren ook heel erg lief, maar toch...

Ofschoon we via Whatsapp elkaar op de hoogte houden is het toch maar op afstand. Dit wordt vooral gevoeld als je niet dicht bij je kinderen kunt zijn als er spannende momenten zijn... Ook vanavond gaat er hier  een kaarsje op tafel, een goede kennis is vannacht overleden, en een tante ligt erg slecht. Dan is het juist een te grote afstand om je dichtbij te voelen...

Het is nu even niet anders, we gaan graag terug naar huis, maar ook het afscheid hier doet pijn...wanneer gaan we al deze geweldige mensen weer zien? Volgend jaar? Of gaat Covid er weer een stokje voor steken... 

Higor, Lara en Maria Clara en jullie familie's en vrienden, bedankt voor deze avonturen, jullie hebben ons stukjes van dit land laten zien waar weinig Nederlanders ooit zijn geweest.

Jullie waren geweldig! Brazilie is geweldig, een land waar we graag naar terugkeren...

Wanneer? we gaan het zien...