Ilha de Itamaracá

Soms wordt je verrast, en gaan we met Leide en Lara mee naar een eiland, ééntje met historie dit maal. Dit eiland werd door de nederlanders in vroeger eeuwen gebruikt voor de suikerproductie en als bolwerk tegen de steeds weer terug vechtende Portugezen die deze rijke streek ook graag weer in handen wilden hebben. Maar voor we naar het eiland gaan bezoeken we eerst nog een miniem klein parkje in Recife met daarin één van de dikste bomen die ik ooit gezien heb.

Zelfs met zijn tweetjes zijn we niet in staat om ook maar een fractie van deze joekel vast te houden.

Dan gaan we ook nog langs het strand van Olinda, het stadje waar we eerder al waren en nu onderdeel is geworden van  het steeds maar groter wordende Recife.

Mooie stranden weer, en ook een gedeelte rotskust, op de plaats waar de zee niet wordt gehinderd en de golven tegen het land kunnen beuken. Hier is het zand al sinds mensenheugenis weg. Ineens zien we een paar mensen verkleedt en ik vraag om te stoppen zodat ik deze figuren kan fotograferen. Men noemt dit Caboclo en ze treden op met carnaval, en raken tijdens het carnaval volledig in trance.

Mijn oog valt op nog iets, speciaal voor Roel gefotografeerd..... haha

Na een uurtje rijden en even verdwaald te zijn in een favela, komen we over een brug aan op het eiland. Daar rijden we door over de enigste echt verharde weg, slaan een keer rechtsaf en hobbelen naar het plaatsje Vila Velha. Het zijn niet meer dan wat armzalige huisjes en een kerkje. Maar dit kerkje is dan wel het oudste van Brazilië. Het is gebouwd zoals je hier bijna alle kerkjes ziet, een kerkgebouw, voorzien met een balkon boven de ingang. aan de andere zijde zie je een altaar, dat lijkt het wel in een apart gebouw staat. een altaar met  veel pracht en praal omgeven, en altijd bijna even zo groot als het gedeelte waar de mensen kunnen zitten in de banken.

In één van de huisjes is een souveniersshopje, en we slaan onze slag... een klein bootje, muurversiering en oorbellen voor Anita.

Alles handgemaakt.

Dan laten we Villa Velha achter ons, en vervolgen even later weer de verharde weg. Helemaal tot het eind, en daar is een aanlegsteiger, vanwaar we met een bootje overvaren naar het huis dat een vriendin van Leide ons ter beschikking heeft gesteld. Een klein stukje lopen vanaf het strandje, dat door weinig mensen in Brazilië ontdekt is. De zon gaat net onder, en in de schemering vinden we de weg naar het huisje. Nou ja, huisje, het is een huis met aan de andere kant van het zwembad (!!!) 3 kleine appartementjes. Wij slapen in het laatste appartementje, Casa 3. Het enigste nadeel aan ons verblijf hier is dat  we geen Wifi hebben. Er is niks te vinden waar ik maar enigszins op zou kunnen inloggen. Dus daarom waren wij een paar dagen onvindbaar op Facebook.

De rust zelve hier, en de natuur is wonderlijk mooi. De inwoners van dit kleine gehuchtje hebben er zelf geen idee van wat voor een potentie voor toeristen hier zit. Ze laten al hun vuil en dergelijke slingeren, en dat is jammer. Soms waar je je op een echte vuilnisbelt. Maar daarnaast is het echt allemaal ontzettend romantisch en feeëriek. We gaan voor het eten nog terug met het pontje en eten wat op het pleintje van een ander klein stadje hier.

We rijden nu met de auto zowat het hele eiland om, om met de auto bij het huisje te komen, niks verharde weg, zandpaden en rotsstenen voeren ons langs de gevangenis van Pernambuco, en na een hele tijd hobbelen zijn we op de plaats van bestemming. Daar blijkt boven een pooltafel te zijn, waar we gretig gebruik van maken. Ik weet niet wie er gewonnen heeft, maar schik hebben we genoeg gehad.

Nog even terug naar het strand voor een avondwandeling.

Dan gaan we slapen.... 

De volgende morgen vroeg eruit, ontbijten met een bakkie koffie, en dan naar het strandje op 100 meter van het huisje.

Het stinkt een klein beetje hier, ik denk vanwege al het rondzwervende vuil, maar het strand is heerlijk. De werking van eb en vloed is heel goed merkbaar. en we hebben spontaan een tas in het water staan.... Gelukkig niks waardevols dat niet nat mocht worden. Na een uurtje of zo op naar ons volgende doel, Lagoa Azul, een binnenmeertje dat dus Blue Lagoon genoemd wordt. Helaas vandaag niet echt blauw, maar wel weer water dat niet naar zout smaakt. Ik zwem er in als een vis, en eigenlijk is zwemmen nooit mijn favoriete bezigheid geweest, maar hier in dit land wel. het koelt je heerlijk af, en je zwemt gewoon tussen de visjes. 

Ik neem ook wat plaatjes van de harde werkers hier.

Dan gaan we op weg naar Fort Oranje, een verdedigingswerk van de Nederlanders. het is een immens bouwwerk, en we hadden graag binnen gekeken, maar maandags is het gesloten...helaas. Er wordt wel hard gewerkt aan restauratie, te zien aan de vele steigers die boven het fort uitsteken. het is echt een enorm bouwwerk, en dat zien we pas goed als we met een speedboat naar een heel klein eilandje voor de kust gaan varen. 

Op dit eilandje is echt niks, geen elektriciteit en al helemaal geen wifi...lol. Maar ze kunnen er wel heerlijk een vis klaarmaken in de pan. Hier ontmoeten we onze echte eerste Nederlanders tijdens deze vakantie, drie manen uit Valkenswaard (brabanders dus) die al 11 jaar hier naar toe komen. Hun vriend spreekt ons aan, hij komt uit Recife maar spreekt ook wat Nederlands... Wat een toeval om hier Brabanders te treffen.

We nemen afscheid met een luid HOUDOE en gaan weer terug naar ons huisje. Daar gaan we snel weer weg om vanaf het strand de zonsondergang te zien....

Zo geweldig mooi zie je het niet vaak. Na nog een potje pool (ik win) gaan we vroeg slapen. Het was een hele drukke dag en morgen vroeg willen we op tijd terug zijn in Recife om in te checken voor onze vluchten naar huis.

Vandaar dat dit ook mijn laatste in Brazilië geschreven reisverslagje is geworden. Het volgende verslagje komt gewoon vanuit ons vertrouwde huisje in Heesch....

Men is hier zo geweldig gastvrij en het is adembenemend mooi geweest, maar een klein beetje heimwee naar onze familie en vrienden begint nu wel op te komen.

We zien jullie allemaal heel snel!!!