Mariana en Conhongas

We zitten nog steeds in de mooiste staat van Brazilië, Minais Gerais. Het had onze voorkeur om hier een bezoek te brengen, oa vanwege de geweldige omgeving, het lijkt veel op het wilde westen van de Verenigde staten. Mooie bergketens, de vele (goud)mijnen en iets wat je in de andere deelstaten van dit immens land niet veel tegenkomt, spoorlijnen.

Ons idee was dan ook om een toeristische rit te gaan maken van Ouro Preto naar Mariana. Het volgens de borden oudste stadje van MG en ook de eerste hoofdstad. Hierna werd Ouro Preto de hoofdstad, nu is die taak overgenomen door Belo Horizonte. De treinrit is er niet van gekomen, ondanks dat je van Covid hier weinig meer merkt, is de spoorrit nog steeds niet meer in het spoorboekje opgenomen van Vale, zeg maar de NS van dit land. 

Ze zijn bang dat het personeel besmet raakt. In het openbaar vervoer is het zowat nog de enige plek waar hier een mondkapje wordt gedragen, en natuurlijk in ziekenhuizen. Overal zie je nog wel in winkels en restaurants een bordje dat een mascara (mondkapje in het portugees) verplicht is, maar zoals in het verkeer hier, daar houd niemand zich aan. Een enkeling draagt op straat nog bescherming, maar verder merk je weinig van corona.

Dus ipv een heerlijke treinreis wordt het toch met de auto naar Mariana. Een rit van een klein uurtje over de welbekend slechte wegen. In dit stadje natuurlijk weer een heleboel kerken, grote en kleinere, maar niet gebouwd in de staat zoals je ze in Nederland ziet. In deze kerken kom je nadat je de hoofddeur binnengaat, direct weer een kolossale deur tegen. Welk nut hij heeft kan ik niet uitvinden, behalve dat na deze deur pas echt de kerk wordt betreden. Hij kan meestal ook niet zo maar open, hoeft ook niet, want je loopt er gewoon omheen.

Daarna krijg je de ruimte waar de kerkbanken staan en de mensen dus plaatsnemen. Soms rijk versierd met veel goud. In de laatste kerk die wij van binnen bezochten waren zelfs baldekijnen boven de kapelletjes met beelden. Waarschijnlijk voor de slaven, want die hoordenniet bij het gewone volk... Voor in de kerk natuurlijk het altaar dat omringd wordt met goud, het lijkt soms wel te stralen zoveel. De altaarruimte is meestal niet veel kleiner dan de ruimte voor de kerkgangers. Achter het altaar is dan nog de toegang tot de Kribte eronder, waar dan een lijkkist staat met de overblijfselen van een heilige, degene waar de kerk dan ook naar vernoemd is. 

Helemaal achter aan de kerk is dan nog de ruim bemeten woning van de pastoor of priester. 

We hebben er deze vakantie genoeg bezocht, en soms onze ogen echt uitgekeken. Je zou denken dat het wel genoeg was.... Na het kerkbezoek snel terug naar het centrale plein van Mariana, een plaats waar deze zondag in een heerlijke zon de mensen zich vermaken met de kinderen, een fontein gaat naadloos over in een soort van zwembad, waar de kinderen in mogen pootjebaden. Wij kiezen voor een bezoek aan een bakkerij, waar ze ook koffie en ander vocht verkopen. Ik neem een grrot stuk overheerlijke chocolade taart.....wit en bruine chocolade met hele stukken erin. Ik kan het hebben, toch?

Volgende stop op onze terugreis naar Ouro Preto is weer een goudmijn. Gelukkig wel heel anders dan de eerste door mij bezochte mijn. Die werd namelijk geheel met de hand en slavenarbeid gegraven. Deze mijn is namelijk met dynamiet en machines tot stand gekomen.

Ik laat mij afdalen in een kompeltreintje, over een minismalspoorlijntje zo'n 315 meter naar binnen, het eerste stuk behoorlijk stijl... De kabel waarmee het treintje weer uit de mijn wordt getrokken is dus net zo lang... Dat oprollen gebeurt met een op luchtdruk aangedreven haspel die meer dan 150 jaar oud is. Maar zeer goed onderhouden, hij lijkt als nieuw, 

Beneden gekomen kan ik de rondleiding wel vergeten, er wordt alleen portugees gesproken, maar dat wist ik van te voren. Hoe men goud kan vinden in zo'n mijn weet ik ondertussen toch wel, dus ik ben maar flink aan het plaatjesschieten gegaan. Lang niet alles zie je hier terug, ik wil jullie niet wegjagen namelijk. De "Mina de Ouro da Passagem" is een behoorlijk complex, met ook een heel gangenstelsel dat je met duikuitrusting en zonder claustrofobie kunt gaan verkennen. Het water hier ondergronds is blauw...vanwege de stoffen die in het gesteente zitten. 

Morgen geen verhaal van mij, we vertrekken uit deze streek, richting terug naar Pindamohangaba.

Een autorit van 9 uur, maar dat kan best wel meer worden met de erbarmelijke staat van de wegen.....wellicht ga ik moregn dus ook mijn eerste kilometers hier maken....

Veel plezier met het lezen.