Op naar Recife
17 december 2016 - Recife, Brazilië
Na gisteravond met zijn allen een Mexicaanse maaltijd te hebben genoten, Anita de sombrero heeft gepast, en afscheid genomen van Sofia, de hond van de familie die mij zo lekker vind.... mijn billen althans, heel vroeg ons bed opgezocht.
De bedoeling is om rond 5 uur op te staan, want om 6 uur moeten we echt aanrijden naar Sao Paulo Airport (Guarulhos). De vlucht vertrekt om half tien, en om 8 ur zijn we ter plekke. Daar blijkt het stervensdruk te zijn, alle Brazilianen zijn zich aan het voorbereiden om de kerst samen met hun familie door te brengen. Daar was ik eigenlijk al achter gekomen met het boeken van de tickect voor deze binnelandse vlucht. De prijs was in korte tijd verdubbeld van ongeveer 90 Euro tot 180 Eurietjes per persoon.
Er staan dus grote wachtrijen voor de afgifte balie van de koffers. En we moeten eerst nog op een andere plaats de labels laten afdrukken. De machine die wij gebruiken blijkt dus net kapot te zijn gegaan, mar met wat hulp van een medewerker van de luchtvaartmaatschappij komt het toch nog goed. Dan weer aansluiten bij de balie's, is de rij alweer twe keer zo lang als en 10 minuten daarvoor. Even wordt het spannend, tot iemand roept dat passagiers voor Recife voorrang krijgen. Dus naar en andere balie, daar de koffers op de band... Oeps 23 kilo per koffer is dus niet veel. Één koffer weegt 26 kilo, en er moet dus bijbetaald worden.... Weer aan een andere balie. Kosten: 30 Euro.
Dan nemen we afscheid van Maria Clara, en haar vader Eduardo. Voor ons vertrek naar Garulhos hadden we dat al gedaan met haar lieve moeder Dani, en broertje Rafa, die ons ondertussen best wel een gek stel vond.... haha
Het afscheid op de luchthaven moet veel te snel, we hebben haast want een vliegtuig wacht niet. Het is ondertussen al zowat kwart over negen.
Na een laatste knuffel aan ons lieve meisje rennen we naar de douane, en kunnen daar snel door. Dan weer met sneltreinvaart naar de gate... op tijd dus. De hele vlucht blijkt dus vertraagd, vermoedelijk hebben ze gewoon hun tijdslot gemist, en wachten we een kleine drie kwartier voor het vliegtuig mag gaan vertrekken.
Een vlucht met behoorlijk wat turbulentie brengt ons binnen drie uur naar Recife, waar we al snel de koffers van de band kunnen halen.
In de aankomsthal staan Lara en haar moeder Leide ons op te wachten....
Er wordt stevig geknuffeld en gezoend, na twee jaar zien we (toch ook wel een beetje) ons meisje weer terug. En zoals beloofd in haar land en stad.
Het is hier trouwens een heel stuk warmer dan in Pinda gisteren, we zweten ons te pletter met lange broek en vestje aan.
De koele periode die in de staat Sao Paulo al een paar dagen de temperatuur liet zakken is niet met ons meegevlogen.
We gaan niet eerst naar het appartement van Lara, maar gelijk de oude stad in. Iets eten in wat wij ondertussen een kilorestaurant noemen. Heerlijke, weer wat andere gerechten dan in het zuiden. Maar wel weer veel vis op het menu, bonen en natuurlijk rijst. Onderweg schiet ik de eerste foto's van het strand.
We worden verwacht hier, zelfs de Nederlandse driekleur is van stal gehaald... haha. Nee, natuurlijk iet, dat alles heeft te maken met de geschiedenis van Recife, Het was een aantal jaren een kolonie van de West-Indische Compagnie. Nederlands dus.
Dat vinden we terug, als we naderhand het grote plein in de oude stad bezoeken, met aan de plein het gouvernements-paleis en aan de overzijde de oude rechtbank.
Prominent daartussen de bestuurlijke en rechterlijke macht een standbeeld van Maurits van Nassau, de bestuurder die vanuit Nederland gestuurd was om de kolonie tot bloei te brengen. Iets wat hij prima heeft gedaan, maar door bezuinigingen van de "Heren Negentien" (de leiders van de WIC) bleef steun achterwege om zich te kunnen handhaven tegen de Portugezen.
We wandelen nog wat door het park, en vertrekken dan naar het appartement van Lara. 11 hoog, zodat we een geweldig uitzicht hebben over het moderne Recife.
We genieten weer van elk moment van de dag, en rusten wat uit van deze lang dag. Als Lara thuis komt van haar laatste examen voor ze afgestudeerd is gaan we nog even de stad in.....
Alvast fijne Kerstdagen.Ik hoop je in Nederland een gelukkig 2017 te wensen.