Sao Paulo

Als je al denkt dat Nederland zo dicht bevolkt is, 420 inwoners per km2, dan is Sao Paulo voor onze begrippen een mierennest, hier wonen ruim 12 miljoen mensen in een stad die 30 keer kleiner is dan ons kikkerlandje. (ruim 8000 inwoners per km2)

Dus voor onze begrippen een ministaatje met een maximaal aantal mensen. Het binnenrijden van deze wereldstad gebeurt dan ook op 3 snelwegen naast elkaar, elk 4 rijstroken breed. Je begrijpt dan ook dat het net een mierennest is van auto's, vrachtwagens en motoren. Waarop je niet vreemd op moet kijken als er langs de weg dan ook nog wel eens een fietser of voetganger gespot wordt. Deze wegen lopen langs een rivier die wel erg veel geur verspreid, echt schoon kun je hem niet noemen. Ook zie ik op een bepaald moment 5 capivara's die gewoon langs de vangrails staan te grazen....  

Vanaf een afstand zie je de hele horizon verdwijnen achter wolkenkrabbers, met daar tussen soms ook de krottenwijken (favelja's). De ene wolkenkrabber nog hoger dan de andere. 

We gaan vandaag Lara bezoeken, die hier samen met haar franse vriend Elie woont. Het adres is niet zo  moeilijk te vinden, het uitstappen is wat lastiger, want het verkeer voor het appartementen-complex is om het simpel te zeggen moordend. De zus van Dani, die ons weg brengt (een ritje van 2 uur) parkeert maar ergens aan de overkant van de straat, waar het eigenlijk niet mag en kan. Dat is hier niet zo erg in Brazilië, regels zijn er namelijk om overtreden te worden. Het enige waar ze hier respect voor hebben zijn de vooraangekondigde snelheidscontrole's die strafpunten op je rijbewijs kosten. Andere snelheidscontroles zijn er niet, want dat is zo in de wet geregeld.

We stappen dus snel uit, en zijn verrast als we Lara's appartementje in stappen. Mooi licht en luxe, een kamer met open keukentje op de tweede etage, met daarboven via een wenteltrap te bereiken een bad en slaapkamer. Klein, maar ruim genoeg met zijn tweetjes. Uitzicht op de straat, maar door het vele verkeer met de raam open wel erg rumoerig. Lara laat ons ook nog het uitzicht zien van boven op het complex, waar zelfs een zwembad niet ontbreekt. Na een heerlijke kop koffie gaan we dan ook snel de buurt verkennen samen met Lara, en lopen naar het stadspark Ibirapuera. Een kwartier lopen, door een buurt die naast de wolkenkrabbers veel ruime luxe villa's bevat. Na het oversteken van een hele drukke straat zijn we in het park, waar op dit uur van de dag het wel heel erg rustig is.

Vooraan zien we een levensgrote overkapping van enkele tientallen meters lang, die gebruikt wordt bij festiviteiten. Alles om de mensen in de stad te kunnen vertieren, en we zien dan ook wel wat mensen joggen en fietsen ter ontspanning. Overal de ruimte, maar wat het meeste opvalt is de rust en stilte terwijl het om ons heen ergens dichtbij krioelt van de auto's en andere voertuigen die zich toeterend en gasgevend voortjakkeren. Hier merk je daar helemaal niets van. We lopen wat rond in de oase van rust en verlaten het park om terug te gaan. We gaan Elie ophalen om ergens iets te gaan eten. 

Hierna wordt het tijd om afscheid te nemen, maar niet voor heel lang, want er zijn plannen dat ze toch weer naar Europa komen. We bestellen een Uber, de goedkoopste manier om je hier in Sao Paulo te verplaatsen (voor 9 Euro kun je niet eens een taxi nemen naar Oss) behalve als je de bus of Metro neemt. Dat vinden wij te gevaarlijk, als toerist moet je hier best voorzichtig zijn...  Met de Uber gaan we dus laat op de avond naar het appartement van Maria Clara, om daar de nacht door te brengen. In een andere wijk van de stad, dicht bij de universiteit waar zij colleges volgt. Hier staan de wolkenkrabbers wel erg dicht op elkaar, 25 verdiepingen tel ik. Hoogtevrees is geen optie als je hier wilt wonen, maar gelukkig woont Maria op de vierde verdieping. 

Omdat we Maria Clara toch weer dit weekend gaan zien, blijven we alleen slapen, en gaan samen met haar huisgenote ontbijten alvorens we weer met de zus van Dani richting Pinda gaan. Weer die overvolle wegen op, het went nooit en ik denk niet dat ik hier zonder krassen en deuken door zou komen. Onderweg nog een koffietje en iets te snacken, liggen daar gewoon kroketten te wachten op ons... Deze smaken echter niet zoals thuis....het verlangen naar Heesch begint soms toch wel te knagen.

Sao Paulo is niet echt ons ding, te groot, te druk, te rumoerig...