We blijven zonnen

Na mijn dag van rust/rouw gisteren ga ik nu verslag doen van 2 dagen strand en belevenissen. We zijn in Porto de Galinho, een echt strandplaatsje, zonder hoogbouw en leuke winkelstraatjes. Het hele stadje is in kerststemming, en er wordt door de prefectuira dan ook van alles geregeld en gerealiseerd. Een heus kerstmarktje compleet met arreslee.

De naam van het stadje is porto de Galinha, en dat betekent haventje van de kippen. Nu dat zie je dan ook overal, op elke meter kom je wel een kip of kippetjes tegen. De eerste morgen hier zijn we naar het strand gelopen, en daar genoten van de zon, en een fris windje dat altijd vanuit zee voor wat verkoeling zorgt. gelukkig wel, anders is het niet uit te houden. We nemen plaats onder een parasol, die speciaal voor ons wordt geplaatst, tafetje, strandstoeltjes en prullenbak. De ober zorgt voor ons...eerst maar eens een kokosnoot met rietje, zo lekker verfrissend en goed tegen uitdroging.

Lara en haar moeder leren op een surfplank te roeien, overeind blijven is al lastig, tegen de stroming in nog lastiger. Het meisje dat hun instrueert is echter goed in  haar vak, en in no time staan ze allebei te peddelen. Ik pas voor een les, want dat meisje spreekt geen engels, en mijn portugees is niet goed genoeg om haar voldoende te begrijpen.

We eten "fried fish" gewoon gefrituurde vis, de vorm lijkt op paling, gebakken in olie, en het smaakt heerlijk met wat frietjes erbij. Frietjes?? ja, onze eerste frietjes in Brasil geloof ik.. De stranden worden hier druk bezocht, en de verkopers zijn constant aan het rondwandelen met ijs, gebakken kaas, fruit en alles wat je maar kunt bedenken. Niet opdringerig, gewoon gezellig, en niet boos doen als je afwijst, iets wat je regelmatig zou meemaken op een strand of terras in Spanje.

Anita gaat voor haar eerste tattoo, een henna, om te kijken of ze de kids in Nederland kan foppen....  niet gelukt dus, de tattoo wel, maar de kinderen van ons zijn slimmer.

Daarna terug door het dorpje om wat te rusten voor we laat in de avond weer in het stadje gaan eten.Het was nodig, de zeewind is vermoeiend..

We eten bij een "allyoucaneat", een heerlijke maaltijd voor een paar euro per persoon. Het smaakt hier altijd goed eigenlijk, veel bonen en rijst, maar ze weten ook een goed stuk vlees perfect klaar te maken.

De volgende dag gaan we op een soort van houten vlonder een tochtje maken op een dode zeearm, als eerste gaat de schipper het water in, en komt na een paar minuten terug met 2 zeepaardjes, die hier tussen de wortels van de bomen in het water leven. In een kom, kijkt wel wat zielig, maar ze gaan straks weer terug in zee. 

We zwemmen dan wat rond in het erg zoute zeewater, de kanten zijn hier erg stijl in deze zeearm. Oppassen dus, maar het is zo heerlijk verkoelend. Nauwelijks golven, maar we moeten na een half uurtje zwemmen weer terug.

Tijdens onze korte rit naar een volgend strandje zien we paard en wagen rijden, hier is dat niet zo uitzonderlijk, soms zelfs in het drukke verkeer van de grote stad. 

Het was me tot nu toe niet gelukt om zo'n tafereel te fotograferen, en nu ook maar weer net niet zoals ik het zou willen.. 

Het volgende strand is een waar paradijs voor surfers, er zijn er omdat het vroeg is niet zo heel veel, maar daar houden de golven geen rekening mee, Wat een kracht zit er in dit water. Mijn vader was een liefhebber van de zee, en nu begrijp ik wel waarom. Hij waarschuwde ook altijd voor het gevaar, en ook dat heb ik nu aan den lijve ondervonden. Op het moment dat een grote golf je wilt omgooien, is de onderstroom van het teruggaande water van de vorige golf zo sterk dat je je niet staande kunt houden. Zeewater smaakt niet, proest proest en ik heb mijn les geleerd voor vandaag, oppassen dus, en niet te ver de zee in gaan.

Genoeg voor vandaag, we zijn lekker gebruind, en gaan naderhand nog terug naar ons strand in Porto, Hier lunchen en dan straks na een douche bij het hotel terug naar Recife. De tocht naar Recife duurt meer dan 2 uur, 65 km, maar het verkeer in deze wereldstad loopt elke avond volledig vast. Het is een schuiven en wringen, zonder enige deuk of kras, iets waarover ik me steeds verwonder. Auto's, vrachtwagens bussen en motoren, veel motoren. En dan schieten daar ook nog links en rechts desnoods tegen het verkeer in fietsen tussendoor. Zonder enig licht of reflector, die moeten hier nog uitgevonden worden.

Maar we zijn weer veilig thuis, tot de volgende keer dus.