Boottocht op zee

Deze dag gaan we met het hele gezin, Eduardo, Dani, Maria Clara, Rafael en wij tweetjes natuurlijk een flinke tocht maken op de zee. Eigenlijk hoor ik te zeggen op de Atlantische Oceaan. De trip is geboekt in het hotel, en we worden om 11 uur in de haven verwacht.

Een wandeling van hooguit 2 kilometer door het exotische maar ook vooral historische stadje Paraty. Maar eerst even het uitzicht over de rivier die achter ons hotel loopt. Een klein stroompje dat uitmondt in Paraty dichtbij het haventje.

We lopen dezelfde weg als gisteravond naar het restaurant. Over dezelfde hotse knotse stenen, maar nu was ik slimmer en heb mijn sneakers aan getrokken ipv mijn teen slippers.

Hier is het wegdek nog in goede staat, maar verderop richting zee wordt het echt oppassen om niet te struikelen, en op je giegel te gaan zoals Anita altijd zo mooi kan zeggen.

Het is gelukt om de haven op tijd te bereiken, ondanks de aankopen van een hoed (tegen de felle zon) en een stevige tas om alle handdoeken en andere benodigdheden in te doen. Net op tijd, maar op tijd is op tijd...toch?

Nadeel is dat je dan niet meer het mooiste plekje aan boord hebt, als er al zo'n 200 mensen ingescheept hebben. Maar dat blijkt niet zo erg te zijnm we zitten vlakbij de bar, en hebben de grootste schik als bij de eerste de beste bocht die de boot maakt, al het water van  het bovendek met plenzen naar beneden komt en een paar Braziliaanse schonen een nat pak bezorgd...

Als je hier rondvaart, is het om deze tijd spitsuur, alle schepen willen tegelijk uitvaren, wel een mooi gezicht, maar niet altijd even veilig.

Ik wil jullie niet jaloers maken, maar het uitzicht is zo mooi dat ik hier nooit meer weg wil bij wijze van spreken.  Expeditie Robinson zou hier niet misstaan...

Na een uurtje varen komen we aan bij een eilandje, en wordt het anker uitgegooid.We kunnen gaan zwemmen wordt verteld, en als je wilt breng een bootje je wel naar de kust. De meeste mensen springen zo van de boot af, eigenlijk niks voor mij, want ik wil altijd even voelen hoe koud het water is en mijn polsen even laten wennen. Nou ik kan je vertellen dat het water in Zwembad het "Kuipje" hierbij vergeleken koud is. En dat stoken ze op tot 29 graden...

Ik zwem naar de kust, en besluit de eerste de beste rots te beklimmen die nog een heel stuk in zee ligt. Fout dus, de rots is 

van vlijmscherp materiaal, en als ik mijn handen bekijk zie ik bloed, veel bloed.

Als ik even later bij Anita aankom die iets verderop via een klein zandstrandje aan land was gegaan, blijken mijn knieën, voeten en handen overal bloedsporen te tonen. Ook mijn scheenbeen ligt over een lengte van zo'n 15 cm open.

Tja, dat heb ik weer, de pijn valt wel mee, maar de pret was dus snel voorbij. Ik zwem met Anita terug naar het schip en klim via een ladder aan boord.

Daar probeert de bemanning mijn wondjes te ontsmetten met Cachaça. De Nationale sterke drank...kun  je beter drinken dan op een open wond gooien. Ik ben tenslotte in gezelschap van 2 echte dokters... Het valt allemaal wel me, meer bloed dan het wee doet, en we laten het opdrogen. Laten we maar gewoon verder gaan met genieten toch? Nou vooruit dan deze voor mijn collega's en andere belangstellenden!

Ik moet toegeven, de dames in Brazilië zijn over het algemeen mooi, heel mooi zelfs. En ze kleden zich zo dat iedereen dat mag weten. Kleden ja, want topless of geheel naakt is not done, en streng verboden. Niet eens een slecht idee, want raden wat er in de verpakking zit is toch een leuke sport.