Derde dag, Cunha

De derde dag begint met zoals elke dag hier tot nu toe met een volle zon. Ik ga lekker douchen en nog even mijn blogje bijwerken. Ik bekijk de mail op mijn computer thuis, en zie dat mijn lieve schoonzus het moeilijk heeft met een sterfgeval in haar familie.

Dan voel je het toch wel keihard binnenkomen dat je zo ver van huis bent. Even dat steuntje in de rug geven aan iemand die het nodig heeft is dan bijna onmogelijk. En dat doet van binnen pijn!!

Ik schrijf haar een kort berichtje op de mail, meer dan dat is nu niet mogelijk, en beloof een kaarsje op te steken voor haar, zodat ze misschien daar mee voelt dat we er zijn voor haar, weliswaar heel ver weg, maar in gedachten. Ik heb het er best wel moeilijk mee, en had dat van mezelf niet verwacht zo.

Hierna gaan we op weg naar Cunha, een historisch bergdorpje/stadje richting het zuiden. Onderweg blijkt de 4WD een klein mankement te hebben, één van de koplampen werkt niet, en op een parkeerplaats langs de snelweg mag ik monteurtje spelen... I love it... Na een kapotte zekering te hebben vervangen is toch de conlcusie dat de lamp ook kapot is. Dus ook hier een nieuwe in gezet. 

Alles werkt weer naar behoren, en we kunnen verder. De snelweg is prima te berijden, en als we hierna een wat mindere weg berijden, komen we bij een parkeerplaatsje waar men bamboe schaaltjes en degelijke verkoopt.

Een mooi tafereeltje, deze man slaat met zijn vuist het mes iedere keer op de juiste plaats in het bamboe, zodat het splitst. Van de gespleten stukken bamboe worden dan allerlei manden geweven. Een echt stukje handwerk dus. Als we op de terugweg weer langs dit plekje komen is de man nog steeds bezig met het splijten van de bamboestammen. Door naar Cunha, waar we zouden gaan lunchen bij een restaurant met ook een keramiek winkel. De eigenaar is Nederlander, maar helaas is de zaak gesloten vandaag. Door naar het centrum van dit stadje, en bij een soort huiskamer-restaurantje in een oude koloniale woning gaan we eten. per kilo afrekenen kennen we nu, maar het blijft toch wel een vreemde bezigheid zo. Het eten is niks mis mee, veel Italiaanse gerechten erbij, vanwege de afkomst van de eigenaar wellicht.

Kijk maar eens wat een heerlijkheden allemaal... Pasta, een goed stuk vlees en Lasagna. Niet te vergeten bonen, dat is nu éénmaal het nationale gerecht hier.

Niks verkeerds, het is prima eten, en vult prima.

Bij de ingang van het restaurantje zit een heel oud vrouwtje kleedjes te verkopen, ze vraag 30RS (real) voor 4 kleedjes die er leuk en kwalitatief goed uitzien. We kopen ze, waarop ik vraag of ik haar mag fotograferen, iets waarmee ze instemt.

Hierna verder het stadje in, de kerk is open, en we gaan heel even naar binnen, tot er iemand ineens voor in de kerk de microfoon pakt en begint te praten tegen de drie mensen die in de banken zitten.

We gaan naar buiten, want hij is aan het prediken geslagen. Daarbij had ik ook niet het gevoel dat we welkom waren met fototoestel in de aanslag. Jammer, want ik wilde net het prachtige Maria altaar in beeld nemen. Buiten is het ondertussen 37 graden, en net nadat ik de foto als bewijs had, gaf hij al een graadje meer aan...pffff

We gaan verder en vinden een overdekt marktje, dat is in dit soort landen heel gewoon, een overdekt marktplein waar kooplui een kraampje neerzetten. Deze markt ziet er wel heel erg knus en authentiek uit. De vruchten die men verkoopt verpakt in gebruikte PET-flessen, en een heel schap vol met exotische artikelen .

Behalve Food ook Non-food dus.

Ik probeer nog voor 15 Euro een paar echt leren instappers te bemachtigen, maar ze hebben niet groter dan maatje 44, te klein dus voor een pijnloze vakantie. Jammer

Terug naar Pinda, en onderweg zie je toch wel dat het verkeer hier heel anders gaat dan in Nederland.

Ik dacht dat er hier geen fietsen waren, maar dat is dus een vergissing. Je komt ze niet in hele grote getale tegen, maar de fietsers die je ziet hebben geen kennis van enige verkeersregel. vanavond nog zag ik ze allemaal rijden zonder enig lampje voor of achter. En vanmiddag reden ze gewoon met het snelverkeer mee op de snelweg. Ik heb mijn best gedaan om deze waaghalzen op de gevoelige plaat te zetten, maar als je ze met 120 inhaalt, kun je een scherpe foto wel vergeten.

Het is echt geen uitzondering om dit soort dingen te zien. Ook een voetganger die op de rijbaan loopt is de gewoonste zaak van de wereld, niet te vergeten dat je gemakkelijk tijdens de spits de snelweg oversteekt te voet....rennend dus.

Het gedrag van de automobilisten is buitengewoon sociaal. Je rijdt hier altijd met respect voor de ander, er wordt nergens gevochten om voor te mogen gaan. Men blijft er zelfs kalm onder als het even niet gaat zoals je je rechten hebt. Geduld is een schone zaak. De meeste kilometers maak je op de linkse rijbaan, waarbij je steeds in de spiegel kijkt of er niemand sneller wil en  kan gaan dan jij doet. Zodra dat gebeurt ga je gewoon naar de rechtse strook, die wel wat slechter is van asfaltkwaliteit. Direct daarna weer terug naar links, dat is beter rijden, en minder gevaarlijk als er weer eens iets van een vrachtwagen langs de weg staat, omdat hij panne heeft, of de chauffeur hoge nood. Vrachtwagencombinaties van meer dan 25 meter zie je er dan gewoon met 100 km/uur langs vliegen.

En toch krijg ik niet het gevoel dat men het onveilig doet hier, ik heb nog geen enkel incident gezien, maar het kan bijna niet anders dat het dikwijls fout gaat. Ook de drukte op de snelweg die wij vandaag reden valt me alles behalve mee. De drukste en meest bereden weg van Sao Paulo naar Rio  is nu niet wat je zegt een drukke weg met razend verkeer. 2 Banen kunnen het gemakkelijk aan zelfs tijdens de spits.

Voor nu even genoeg getypt, bedtijd is ook belangrijk voor ons.

Groetjes voor vandaag uit een Hot en Heerlijk Brasil