De lange heenreis

Eindelijk,het is zover. Gepakt met 4 grote koffers en een kleintje als handbagage vertrekken we uit Heesch. Schiphol is natuurlijk heel bekend terrein ondertussen, en dat stukje rijd ik zelf. Het is mooi weer in Nederland met zo'n 5 graden overdag en vijf graden vorst 's-nachts. Koud, maar dat is niets aparts in december. En net als het bier, heerlijk en helder.

De eerste schreden worden met gemak genomen, thuis inchecken mislukt, dan dus maar even met de vliegmaatschappij  gebeld hoe en waaraf? Blijken onze paspoortnummers niet aanwezig te zijn bij de boeking. Hierna stuurt de helpdeskdame per email de boardingpassen en zou alles goed moeten zijn.

Wij vliegen eerst naar Madrid (uitzwaaien van Sinterklaas) maar moeten eerst nog door de strenge douane. Fouilleren en zelfs een bodyscan, niks mis mee, maar wel weer nieuw voor ons. Door het heldere weer kunnen we tijdens de hele vlucht genieten van alle lampjes beneden ons in Europa. 

 Een geweldig gezicht soms. Landen in Madrid, Anita heeft geen last van drukverschil op haar oren...gelukkig maar. Dan wachten  op onze volgende vlucht naar Sao Paulo. Ondertussen weer door een douane, die allerlei dingen wil weten, onder andere hoelang wij in Brazilië blijven, en waar. Ook blijkt onze terugreis niet in hun gegevens te staan, en moet ik zelfs de terugreistickets tonen...  Jaja, je komt dit land niet zomaar in. Ook in Sao Paulo moeten er formulieren ingevuld worden waar we verblijven en dergelijke. Wel is iedereen vriendelijk en gastvrij, het lijkt wel of ze weten dat we op avontuur gaan.

Afijn, de lange vlucht naar Sao Paulo is echt lang. Een hele nacht en morgen in een krappe vliegtuigstoel, en proberen te slapen...  Het lukt niet echt, soms even een kwartiertje indoezelen om dan weer tijden om je heen te kijken waarom de rest wel kan slapen. Even wat drinken gaan halen achterin, vragen ze maar één hele Euro voor een glas witte wijn. Dat wordt dus drinken, indoezelen, drinken, indoezelen. De eerste indruk van het net ontwakende Sao Paulo is geweldig. Wat een stad zeg!!  Net zo groot als Nederland en 20 miljoen inwoners.

Deze keer wel veel druk  op Anita haar oren, het lukt niet altijd om rustig te landen. De passagiers applaudisseren als we geland zijn, is dat omdat de piloten zo goed hun werk hebben gedaan, of omdat ze blij zijn eindelijk dat stikhete vliegtuig te mogen verlaten?

Weer douane...maar we mogen nadat we wel een half uur op onze laatste koffer hebben gewacht gewoon doorlopen. We zijn benieuwd naar het gezicht van Maria als we zo meteen de aankomsthal inlopen. Niks niente nothing!!!  Geen Maria of familie.

Een teleurstelling, maar doorlopen naar de uitgang. We bekijken onze foontjes, een berichtje van Maria "We komen niet op tijd, de batterij is stuk"... Toch maar weer wachten, eindelijk een sigaretje (de eerste sinds Schiphol) roken buiten. Na wat berichtjes en enkele sigaretjes toch maar gebeld met Maria. Ze zijn bijna bij de luchthaven....na eerst een andere auto te hebben gehuurd, want zonder auto kan niet in Brazilië.

Eindelijk, we kunnen weer knuffelen met Maria, en haar moeder ontmoeten. Het wachten wordt beloond met een stel heerlijke "Hugs"

Snel naar Pindamonhangaba, een ritje van anderhalf uur. 4 tolpoortjes van iedere keer een Euro of zo, en nette snelwegen. Het asfalt ziet er misschien wat slechter uit dan bij ons, en van Zoab hebben ze nog nooit gehoord, maar de hele entourage langs de kanten is iets om een puntje aan te zuigen. Het gras overal netjes gemaaid, en ik zie echt nergens rommel op de weg liggen. Waar je in Nederland nog wel eens stukken autoband of iets dergelijks vind, is het hier prima in orde.

Regels kennen ze wel niet echt, maar dat is makkelijk te verklaren, regels zijn er toch om overtreden te worden, welk nut hebben ze anders? 

Na onze eerste rondleiding door het huis van Maria, en nadat Maria haar eerste presentje van ons heeft gekregen, gaan we lunchen. Niet thuis, nee we eten buitenshuis op een mooie locatie, of niet soms.

Ook de manier van uit eten gaan is anders, ook hier kennen ze "all you can eat", maar bij dit restaurant schep je gewoon op wat je wilt, en loop je langs de kassa waar je bord wordt gewogen. Je rekent af per kilo...??  Ik kon het ook niet geloven maar al dit heerlijke eten wordt gewoon per kilo betaalt...en dat blijkt op veel plaatsen zo te gaan...ideetje voor nederlandse restaurants??

Het eten smaakt prima, twee keer per dag een warme maaltijd gaat er bij mij wel in...haha. En zeker na dat smerige vliegtuigeten van de vorige nacht.

Hierna weer terug naar Maria thuis, even wat foto's bekeken met haar moeder. Foto's die we vanuit Nederland mee hebben genomen, en nu met de nodige verhalen vertelt worden. Maria's gele ferrari is zo'n verhaal apart, de afwasmachine wordt niet ingeruild, en de mooie schaalmodelbolide is nu voor haar broertje.

Even genieten van de tuin, en de heerlijke 28 graden of zoiets. Wat is er nu niet mooier dan even een kolibrie voor het raam te zien fladderen....

Een klein dutje om de verstoorde nachtrust te compenseren...en daarna het programma van de komende week doorgenomen...  We worden echt verrast hier, ik ga er niet alles over verklappen, maar Rio gaat onze huid verkleuren. En nog iets, we gaan heel snel verkassen voor een paar dagen.

Maria glundert!!

Zie jullie snel weer!!